Eén van de (zeven) werken van barmhartigheid is het bezoeken van zieken.  Maar ook als dat niet het geval was zou ik vandaag, met  Aaltje als zieke, op ziekenbezoek zijn geweest bij Liesbeth, die vorige week aan haar voet is  geopereerd.   Zij beweegt zich in het grote huis voort in een rolstoel en af en toe op krukken.  We troffen het, althans uit een oogpunt van barmhartigheid: Peter, de partner van Liesebth, is ook ziek.  Hij  heeft  ‘het’  in z’n rug. Maar wát precies, dat weten de artsen nog niet.  

Liesbeth wilde naar buiten, de vrieskou in.  Ik duwde de rolstoel voort, eerst door een dikke laag sneeuw, toen een heel eind  langs de rand van de klinkerstraat  naar een hertenboerderij. En terug.  Warme gevoelens kwamen boven: wat was het lang geleden dat ik  wandelde terwijl ik een wagentje  voortduwde met één van mijn kinderen erin………     Dat is het mooie van vaderschap, het gaat nooit over.     

Begaan zijn met de zieke medemens roept edele gevoelens in mij op.   Niettemin hoop ik dat ze alledrie heel gauw weer beter zullen zijn.